Urang didieu, poe ieu, lantaran ku ayana lalakon urang di mangsa ka tukang. Anu hade anu goreng geus tangtu, bungah jeung susah silih genti, anu mana nu ngancik kiwari kudu ditarima ku kasadaran jeung sadrah ka pangeran.
Syukuran kanu MahaNa, sangkan datang kasugemaan, boh ngeunaan nu geus ka hontal atawa nu rek dihontal ku urang lantaran manusa mah payus mun kasebutna "gunung tanpa tutugan sagara tanpa tepi", moal aya sugemana, moal aya wates rengkakna iwal ti kudu syukuran kanu mere hirup.
Ayeuna rek naon wae pagawean nu dilakonan, nu penting hade keur urang, teu ngarugikeun batur, teu papalimpang jeung agama katut darigama. Lakonan ku cara ikhlas, jujur, tur junun, teu kudu aral lamun manggih katugenah, dimana datang untung syukur, dimana panggih jeung rugi nya sabar, leukeunan weh sakumaha paribasa buhun "Ngeureuyeuh nikreuh sanajan bari pateuh yakin luhurna gunung bakal aya disahandapeun mumuncangan" luyu jeung katerangan pangeran nu netelakeun "Lamun keyeng tangtu pareng"
Yakin weh urang mah kana sagala katangtuan mantenNa, ulah kabawa ku sakaba - kaba, pigawe ku pinuh rasa tanggung jawab, sing bisa nyekel kapercayaan batur ka urang, ulah arek dilalaworakeun. Ulah pedah geus dibere kapercayaan jadi asal migawe, anguran mah jadikeun pangabdian, ngabdi kana jalan syareatNa, ngabdi kana jalan hakekatNa, sakumaha karuhun urang nyontoan yen pagawean teh dijadikeun "cukang lantaran keur ibadah" dibarengan ku miharep ridho nu kawasa, kadituna moal sasab mikiran nu henteu - henteu, komo nepi ka dudupak rurumpak, wani cocorokot kana hak - hak batur, ngahalalkeun sagala rupa cara ngagugu nafsu saliwatan, saestuna eta teh kahayangna setan.
Ayeuna rek naon wae pagawean nu dilakonan, nu penting hade keur urang, teu ngarugikeun batur, teu papalimpang jeung agama katut darigama. Lakonan ku cara ikhlas, jujur, tur junun, teu kudu aral lamun manggih katugenah, dimana datang untung syukur, dimana panggih jeung rugi nya sabar, leukeunan weh sakumaha paribasa buhun "Ngeureuyeuh nikreuh sanajan bari pateuh yakin luhurna gunung bakal aya disahandapeun mumuncangan" luyu jeung katerangan pangeran nu netelakeun "Lamun keyeng tangtu pareng"
Yakin weh urang mah kana sagala katangtuan mantenNa, ulah kabawa ku sakaba - kaba, pigawe ku pinuh rasa tanggung jawab, sing bisa nyekel kapercayaan batur ka urang, ulah arek dilalaworakeun. Ulah pedah geus dibere kapercayaan jadi asal migawe, anguran mah jadikeun pangabdian, ngabdi kana jalan syareatNa, ngabdi kana jalan hakekatNa, sakumaha karuhun urang nyontoan yen pagawean teh dijadikeun "cukang lantaran keur ibadah" dibarengan ku miharep ridho nu kawasa, kadituna moal sasab mikiran nu henteu - henteu, komo nepi ka dudupak rurumpak, wani cocorokot kana hak - hak batur, ngahalalkeun sagala rupa cara ngagugu nafsu saliwatan, saestuna eta teh kahayangna setan.
Jeung deui, teu kudu dumasar kanu geus kungsi kacekel ku urang wae pagawean teh, tapi naon weh anu rek atawa keur di pigawe ayeuna jadikeun media pikeun urang ngasah bakat jeung ngulik pangarti, ngolah pangabisa, sangkan ngajadi cecekelan/kaahlian urang, lantaran cenah ti mimiti urang gumelar ka pawenangan teh geus dibekelan kabisa sewang - sewang anu kudu dipanggihan "dipanggihan nya! lain datang sorangan".
Cindekna diri urang jadi ngarti, ka asah ku pangabisa, ka sipuh ku pangaweruh, kadituna nu jadi udagan geus lain deui banda pangaboga tapi sakumaha manfaatna awak urang keur balarea. Sabab eta jerona awak manusa mah, "manfaatna". Cag ah. Rampes!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar